ทำไมเด็กไทยอ่านไม่ออก เขียนไม่ได้

   คนทั่วไปอ่านข่าวนี้แล้วอาจจะรู้สึกตกใจว่า ระบบการศึกษาในบ้านเราที่บริหารจัดการโดยกระทรวงศึกษาธิการ ทำไมถึงได้ตกต่ำมากถึงขนาดนี้ และหลายๆ คนอาจจะมองไปถึงคำตอบถึงต้นตอปัญหาว่า เหตุใดคุณภาพการศึกษาไทยในยุคหลังๆ ถึงได้แพ้แม้กระทั่ง ลาว และกัมพูชา จากการจัดอันดับขององค์กรระดับนานาชาติ

แต่ถ้าเป็นคนในแวดวงการศึกษา หรือผมเองที่ทำข่าวในสายการศึกษามากว่า 20 ปี อาจจะมองเป็นเรื่องของปัญหาที่ซ้ำซากจนชินชาไปแล้วก็ว่าได้ครับ เพราะไม่เคยเห็นเค้าลางว่า กระทรวงศึกษาฯที่มีคนระดับด๊อกเตอร์นั่งทำงานอยู่มากมายจะแก้ปัญหานี้ได้ หรืออาจจะมองว่าไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไรมากมาย เลยไม่เอาจริงเอาจังกับการค้นหาสาเหตุแห่งความล้มเหลวนี้

    หากคิดไปเช่นนั้นก็ถือว่า เป็นอันตรายต่อการพัฒนาชาติบ้านเมืองครับ เพราะเด็กจำนวนไม่น้อยเหล่านั้นต้องออกจากระบบการศึกษาไป เนื่องจากเรียนหนังสือต่อไปไม่ได้ และอีกจำนวนไม่น้อยที่เรียนต่อไปแบบกระท่อนกระแท่นจนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย แล้วก็ไปศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัย ไปกองกันอยู่ในสาขาวิชาที่พอเรียนไปได้ โดยเฉพาะสายสังคม จบปริญญาตรีออกมาก็ตกงาน ต้องไปเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยว ขายเสื้อผ้ากันเกลื่อนบนฟุตบาทริมถนน

หลายคนอาจโชคดีหลุดเข้าไปทำงานในบริษัทต่างๆ รวมถึงบริษัทที่ทำธุรกิจหนังสือพิมพ์อย่างที่ผมเคยทำงานมา แต่ก็ไปเป็นภาระกับรุ่นพี่ๆ อย่างที่ผมพบเจอกับนักข่าวรุ่นน้องหลายๆ คนที่เขียนหนังสือผิดเป็นประจำ เช่นกรณีที่ผมเจอกับตัวเองแล้วอึ้ง “ปะหลัดกระทรวง” เขียนมาได้ไง!!

  ผมว่าท่านผู้บริหารระดับสูงในกระทรวงศึกษาธิการที่มีอำนาจเปลี่ยนแปลงแก้ไขได้ ท่านต้องรีบหาทางแก้ไขโดยทันที ก่อนที่คุณภาพการศึกษาของประเทศไทยเราจะแพ้แม้แต่พม่า จนกลายเป็นรั้งอันดับโหล่ในกลุ่ม 10 อาเซียนในไม่ช้า

    ผมว่าท่านลองคิดใหม่ครับว่า เราให้เด็กเล็กๆ แค่วัยประถมศึกษาเรียนองค์ประกอบในวิชาภาษาไทยมากจนเกินไปหรือปล่าว ? มากจนเด็กวัยนี้ขยาดกลัว หรือเบื่อที่จะเรียนหรือไม่ ? คำเป็น คำตาย แม่กก แม่กง คำพ้องเสียง พ้องรูป คำสมาธิ คำสนธิ หรือคำอะไรๆ อีกหลายๆ อย่าง เราจำเป็นต้องยัดเยียดเข้าไปหรือไม่ ? หรือเราจะค่อยให้เค้าไปเรียนตอนโตในระดับมหาวิทยาลัยในสาขาวิชาชีพเกี่ยวกับภาษาจะดีหรือไม่ ?

   อีกประการสำคัญ ท่านลองชักชวนครูอาจารย์ที่สอนอยู่ตามโรงเรียนประถมศึกษา ซึ่งประสบปัญหากับบรรดาลูกศิษย์โดยตรง มาร่วมร่างหลักสูตรภาษาไทยที่จะให้เรียนแต่ละระดับชั้นก็น่าจะดีนะครับ ไม่ใช่ใช้บริการแต่ระดับด๊อกเตอร์ที่เก่งวิชาการกันอยู่แล้วจนมองทุกอย่างง่ายนิดเดียว แต่ยากเยอะสำหรับเด็กๆ

ทั้งนี้ เราคงปฏิเสธไม่ได้ครับว่า เด็กที่เรียนต่อยอดมาได้จนจบมหาวิทยาลัยออกสู่โลกการทำงานจำนวนมหาศาล รวมทั้งตัวผมเอง ที่เขียนภาษาไทยกันได้ เพราะจดจำรูปคำเสียเป็นส่วนใหญ่ครับ คำที่ไม่ค่อยได้เจอะเจอก็มักจะเขียนกันไม่ถูก ต้องไปเสิร์ชหาจากกูเกิล

ขั้นที่ 1 ฝึกอ่านทุกวันในช่วงพักกลางวันเพื่อความต่อเนื่อง โดยใช้หนังสือเรียน นิทาน คำ อักษรไทย

ขั้นที่ 2 ฝึกการอ่านควบคู่กับการเขียน โดยใช้อักษรไทย คำ ประโยค นิทาน

ขั้นที่ 3 การฝึกคัดลายมือ นอกจากทำให้ลายมือสวยงามแล้วยังเป็นการช่วยในการจดจำรูปคำต่างๆ ได้มากขึ้นด้วย

ขั้นที่ 4 การวาดรูปประกอบคำ ด้วยความคิดริเริ่มสร้างสรรค์และสนุกไปกับงาน โดยมีการจำแนกคำออกมาเพื่อให้นักเรียนเข้าใจการผสมคำมากขึ้น

ขั้นที่ 5 การนำคำมาแต่งเป็นประโยคสื่อสารรูปหรือเหตุการณ์จริง เช่น ใคร+ทำอะไร, ใคร+ทำอะไร+กับใคร

ขั้นที่ 6 การเขียนคำตามภาพวาดโดยให้นักเรียนมีอิสระตามความคิดของนักเรียนเอง โดยกระบวนการ 6 ขั้นนี้ เด็กๆ จะต้องผ่านไปทีละขั้นโดยมีนักเรียนอาสาและครูตุ้มคอยช่วยกัน

และเมื่อครบ 6 ขั้นแล้ว ก็เริ่มสอนขั้นที่ 1-6 ใหม่ขยับจากยากขึ้นมาทีละน้อยๆ ทำอย่างนี้ทำให้เห็นผลงานที่ออกมามองเห็นเด็กมีความภูมิใจในตัวเองเพราะการอ่านออกเขียนได้